سعید پرهیزگار: کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه که ریاست آن به عهده نخست وزیر نروژ در آن زمان ، یعنی- گروهارلم برانتلند- بود ، در سال ۱۹۸۳ تاسیس یافت . این کمیسیون به عنوان یکی از کمیسیونهای مستقل سازمان ملل متحد «که به کمیسیون برانتلند آوازه یافت »دارای اعضایی از ۲۲ کشور جهان بود، شش نفر از این اعضا از اروپا، پنج نفر از آفریقا، پنج نفر از آسیا، سه نفر از آمریکای شمالی وسه نفر از آمریکای جنوبی انتخاب شده بودند. وظیفه عمده کمیسیون تحقیق در مورد وضعیت جهان به منظور ارائه روش هایی در قرن بیست و یکم بود تا این امکان را ایجاد کند که جمعیت جهان که به سرعت رشد می کند بر نیازهای اولیه خود فائق آید و با برنامه جهانی برای تغییرات هماهنگ شود.
این کمیسیون پژوهش ها و مباحثه های گوناگونی را پیش آورد. اعضای آن اعم از وزیران، دانشمندان، سیاستمداران و قانون گذاران، در خلال تقریبا سه سال متوالی به مطاالعه ، گفتگو و استماع نظر مردم در هر قاره پرداختند. نتیجه تلاش این کمیسیون گزارش ۴۰۰ صفحه ای بود موسوم به آینده مشترک ما، که در آوریل ۱۹۸۷ منتشر شد. رئیس کمیسیون در پیشگفتار این گزارش نوشت: پیام ما مستقیما متوجه مردمی می شود که رفاه آنها هدف نهایی کلیه سیاست های زیست محیطی و توسعه ای می باشد.تازمانیکه نتوانیم واژه هایمان را به زبانی ترجمه کنیم که در ذهن ها و قلب های مردم پیر و جوان رخنه نماید، نخواهیم توانست تغییرات اجتماعی گسترده مورد نیاز برای تصحیح روش توسعه را به کار ببندیم.
گزارش آینده مشترک ما که به گزارش برانتلند معروف است توسعه پایدار را چنین تعریف می کند: «توسعه ای که نیازهای مردم کنونی را بدون از بین بردن توانایی نسل های آینده در بر آوردن نیازهایشان برطرف می نماید.»انسان می تواند روند توسعه را پایدار سازد، بدین معنی که همیشگی باشد. مفهوم توسعه پایدار متضمن محدودیت هایی است، البته نه محدودیت های مطلق بلکه محدودیت هایی که توسط شرایط کنونی فناوری و سازماندهی اجتماعی و توسط توانایی زیست سپهر در جذب مواد حاصل از فعالیت های انسانی بر منایع محیط زیست تحمیل شده اند. اما فناوری و سازماندهی اجتماعی را می توان طوری مدیریت نمود و بهبود بخشید که دوره جدید شکوفایی اقتصادی را در پی داشته باشد.
نظر کمیسیون این است که فقر گسترده و فراگیر دیگر گریز ناپذیر نیست. جهانی که فقر در تار و پود ارکان آن رخنه کرده، همواره در معرض مخاطرات بوم شناختی و سایر آسیب ها قرار دارد. توسعه پایدار به معنی یک هماهنگی ثابت نیست بلکه فرآیندی تغییر پذیر است. ما وانمود نمی کنیم که این فرایند آسان و ساده است، بلکه می باید انتخاب های آزار دهنده ای را برگزید.بنابراین، در تحلیل نهایی، باید اذعان داشت که توسعه پایدار می بایست بر اراده اجتماعی متکی باشد. «کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه، ۱۹۸۷».
از این رو گزارش فوق دو مفهوم مرتبط با فرآیند مدیریت پایدار منابع زمینی را به قرار ذیل تعریف می کند: نیازهای اولیه انسان به غذا، پوشاک، مسکن و کار، بهداشت، سفر، آموزش و بیمه دائمی باید برآورده شود. نیل به این هدف در وهله اول مستلزم توجه ویژه به نیازهای برآورده نشده همگان می شود، که باید اولویت اساسی برای آن قائل شد و همچنین محدودیت های توسعه پایدار جنبه مطلق ندارد بلکه توسط شرایط فناوری های کنونی و سازماندهی اجتماعی و همچنین توسط پیامدهای منفی «عملکرد بشر» بر منافع زیست محیطی و سرانجام توسط توانایی زیست سپهر در جذب مواد حاصل از فعالیت های انسانی تحمیل شده اند. اما فناوری و سازماندهی اجتماعی هر دو می تواند به نحوی مدیریت و ارتقا یابند که دوران جدید شکوفایی اقتصادی را برای همگان به ارمغان آورد.
http://zistboom.com/8776/
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
نویسنده: 
