ماهیگیری: صنعتی بی رحمانه و مخرب محیط زیست (قسمت اول)

بر طبق آمار سازمان ملل در سال ۲۰۰۵، صید تجاری ماهی، ۹۰ میلیون تن از ماهی های اقیانوس را گرفت. با این حال این رقم عظیم، به شخص اطلاع نمی دهد که میزان حقیقی مرگ و میر توسط صنعت ماهیگیری چه مقدار است. متأسفانه برخی هنوز بر این باورند که ماهی ها موجوداتی با سطح پایین درک هستند و قادر به تجربه ی احساسات نمی باشند. اما این باور نادرست است و حقیقت بر خلاف این است

ماهی ها باهوش هستند

بسیاری از مردم هرگز به این موضوع فکر نکرده اند که ماهی ها باهوش هستند و جالب اینجاست که هر یک شخصیت خاص خود را دارند. صدها تحقیق نشان داده است که ماهی ها باهوش هستند، می توانند از ابزار ها استفاده کنند و حافظه ای تحسین بر انگیز و طولانی مدت دارند و در ساختارهای اجتماعی پیچیده ای زندگی می کنند. ماهی ها می توانند دریابند که چه وقت از روز است و از طریق صداهایی که برای ما غیر قابل شنیدن است، با همدیگر گفتگو می کنند. تحقیقات به طور واضح نشان داده است که ماهی ها دردهای جسمی و عاطفی را حس می کنند.

واکنش فیزیکی آنها به ضربه های روحی و جسمی، صداها و اعمال شوک بر انگیز، بروز نگرانی است و به محض آسیب دیدن، به یاد دارند که چه چیز درد را سبب شده است و فعالانه از آن اجتناب می کنند. لذا ماهیگیری، چه برای سود باشد چه به اصطلاح برای ورزش، نمی تواند به عنوان یک فعالیت بی آزار انسانی مورد توجه باشد.

دکتر لین اسندون، بیولوژیست دریایی از بریتانیا، سخنران ارشد در مورد رفتار و رفاه حیوانات، و از محققان در زمینه ی رفاه حیوانات در دانشگاه لیورپول بریتانیا، و دانشگاه چستر بریتانیا می باشد. او در مورد رفتار و هوش حیوانات، تحقیقات دقیقی انجام داده است.

یک باور قدیمی وجود دارد که ماهی ها دارای حافظه ای ۳ ثانیه ای هستند. دکتر لین اسندون در مورد آخرین یافته های خود در مورد حافظه، و شخصیت ماهی ها در اینجا توضیح می دهند:




من همکارانی دارم که نشان داده اند که ماهی طلایی می تواند برای سه سال نه ۳ ثانیه، همه چیز را به یاد داشته باشد. لذا اطلاعات زیادی وجود دارد که نشان می دهد ماهی ها دارای حافظه ای طولانی مدت هستند. که این امر با میزان طول عمر آنها نیز مرتبط است. لذا ماهی های دارای عمر کوتاه، حافظه های کوتاه مدت دارند. به عنوان مثال، ماهی آبنوس که فقط یک سال عمر می کند، دارای حافظه ای ۲۲ روزه است، زیرا لزومی ندارد که وقتی تنها یک سال زندگی می کنید، حافظه ای ۱۰ ساله داشته باشید.

تحقیقات من نشان می دهد که ماهی ها می توانند از همدیگر چیزهایی یاد بگیرند و در پی آن واکنش های رفتاری خود را تغییر دهند و این نشان می دهد که آنها تنها با مشاهده دیگر ماهی ها و تصمیم گیری هایی بر مبنای این مشاهدات، اطلاعاتی را دریافت می دارند و رفتارهایی از خود نشان می دهند.
یکی از چیزهایی که ماهی ها در آن خوب عمل می کنند، بوییدن است. آزمایش های اخیر نشان داده که آنها می توانند بوی خودشان را تشخیص دهند و در نتیجه می توانند خودشان را تشخیص دهند. خودشناسی پیشرفته ترین فرایند ذهنی است که تنها در دلفین ها و سگها دیده می شود، اما در این دو گونه، این امر با بینایی و شناخت بازتابی با بینایی است. در حالیکه شناخت بازتابی در مورد ماهی ها از طریق بویایی است زیرا ماهی ها در جهان بصری زندگی نمی کنند، آنها برای تشخیص خود از بو استفاده می کنند و این نشان می دهد که می توانند فرآیندهای ذهنی پیشرفته تری داشته باشند.

ماهی ها حساس و باهوش هستند و از همراهی با یگدیگر لذت می برند و خاطرات خوبی دارند. همچنین آن ها با یکدیگر با اصوات فرکانس پایین صحبت می کنند که انسان ها تنها با وسایل ویژه قادر به شنیدن آن ها هستند. دکتر "ترسا برت دی پررا" دانشمند محقق در دانشگاه آکسفورد، انگلستان توضیح می دهد، "ما اکنون متوجه شدیم ماهی ها توانایی بسیاری در یادگیری و بخاطر سپردن دارند و دارای طیف وسیعی از مهارت های شناختی هستند که مردم بسیاری را متعجب خواهند کرد."

ماهی ها درد را احساس می کنند

تحقیقات نشان داده است که پیام رسانهای شیمیائی که برای هدایتِ احساس درد در ماهی استفاده می شوند، دقیقاً مانند آنهائی هستند که در پستاندارانی مانند انسان یافت شده اند و همین وظیفه را دارند. این ترکیبات شیمیائی که ماده "پی" و "برادیکینین" نامیده می شوند در ارسال سیگنال از محل جراحت در بالای نخاع به مغز دخالت دارند.
دونالد بروم، پروفسور رفاه حیوانات در دانشگاه کمبریج در بریتانیا اظهار می دارد،"مطالب علمی کاملاً واضح هستند. از نظر آناتومی، روانشناسی و بیولوژی عملاً سیستم درد در ماهی، مانند پرندگان و پستانداران است." با این وجود توانائی احساس درد تنها تعیین کننده حساسیت نیست؛ بعلاوه ماهی فوق العاده باهوش است و توانائی یادگیری، بخاطر سپاری و حل مشکلات را دارد. همچنین ماهی خودآگاه است و از یک شخصیت منحصر برخوردار است.

ورزشی بنام ماهیگیری!!!

هر سال میلیون ها نفر در فعالیت "ورزشی" بنام ماهیگیری و یا صید ماهی که فوق العاده عاری از احساس است، شرکت می کنند و در آن از یک میله و نخ با قلابی در انتهای آن استفاده می شود. طعمه به قلاب وصل می شود و وقتی ماهی می آید تا طعمه را بگیرد، قلاب لب حیوان و دیگر قسمتهای حساس دهانش را که پر از عصب و رگ خونی است پاره می کند.
گاهی قلاب در چشم حیوان فرو می رود و سبب خونریزی و درد بیش از اندازه و حتی کوری حیوان می شود. ماهی در تلاش برای رها شدن، تقلا می کند و به اطراف می کوبد و ماهیگیر باید با شدت او را بکشد تا ماهی را به خشکی بیاورد بنابراین سبب پارگی دردناک بیشتر و عمیقتر می شود. وقتی ماهی بیگناه را به قایق یا ساحل می آورند می گذارند تا خودش بمیرد یا مرتباً با یک چماق چوبی به سرش می کوبند؛ وقتی پوست بعضی از ماهی ها را می کنند هنوز زنده و بهوش هستند.
بعضی از ماهیگیران در تلاش بیهوده برای ظاهراً با محبت بودن، ماهی را دوباره بعد از اینکه صید کردند به آب می اندازند، عملی که به آن "صید و رهاکردن" می گویند با اینحال این حیوانات بخاطر جراحات شدید در دهانشان و خستگی زیاد بخاطر اینکه سعی در فرار داشته اند معمولاً نمی توانند دوام بیاوند و از خونریزی می میرند. مطابق نظر اداره حفاظت محیط زیست نیویورک در آمریکا حتی اگر ماهی قزل آلا ۳۰ ثانیه در معرض هوا قرار بگیرد یعنی مرگ. بعلاوه وقتی انسانها آنها را لمس می کنند سبب می شوند لایه مخاط روی پوست ماهی که آنها را از عفونت های باکتریائی و ویروسی در امان می دارد، تخریب شود و در نتیجه خطر ابتلا به بیماریها در آنها افزایش پیدا می کند. آگر ماهی که برمی گردد زنده بماند دوباره این خطر او را تهدید می کند که اگر دوباره به دام بیافتد تمام این وضعیت را دوباره تجربه می کند.

صنعت صید ماهی و پرورش ماهی

در ایالات متحده به تنهایی، تقریبا ۸٫۴ میلیارد ماهی هر ساله برای غذا کشته می شوند. بیش از ۴۰ درصد از این حیوانات بر روی خشکی یا پرورشگاه های ماهی اقیانوسی پرورش داده می شوند و تا زمانیکه کشته شوند، زندگی کاملا دردناکی را متحمل می شوند.
ماهی ها نیز مثل دیگر حیوانات، ادراک دارند و رنج را حس می کنند. آنها نیز قادرند رنج بکشند و لذا باید از حمایت برخوردار شوند. ما هم اینک در نقطه ای بحرانی هستیم. جمعیت ماهی ها رو به کاهش است که این امر بیشتر به خاطر ماهیگیری بیش از اندازه و تورهای بزرگی است که علاوه بر ماهی ها، دیگر موجودات دریایی را نیز در خود اسیر می کند و در مسیر خود همه چیز را به دام می اندازد، زیرا این تورها، به طور گزینشی عمل نمی کنند. ماهیگیری نیز به صورت صنعتی در آمده است. این حیوانات را به طور فشرده در حوض هایی قرار می دهند، و آنها به عفونت و همه انواع مشکلات، دچار می شوند.

هزاران ماهی همانند دامداری های صنعتی در یک برکۀ کوچک، مخازن بتونی یا قفسهای مشبک بهم فشرده می شوند گاهی اوقات ممکن است تا ۲۵ ماهی بزرگ در یک چهاردیواری به اندازۀ یک وان حمام وجود داشته باشند، که در آنجا آنها باید در آّب کاملا کثیف مملو از مدفوع خودشان شنا کنند و نفس بکشند. این شرایط کریه به معنای عفونت ها و بیماری های انگلی مانند كلومناریس می باشد که دستگاه تنفس ماهی، پوست و بالۀ ماهی را تخریب می کند و سبب مرگ ماهیهای پرورشی می گردد و در میان جمعیت ماهیهای محبوس شده شیوع می یابد.

طرفداران رفتار اخلاقی با حیوانات (پیتا) می گویند به اندازۀ ۴۰ درصد از ماهی های پرورشی قبل از اینکه کشته شوند، می میرند. در نهایت، نزدیک پایان اقامتشان در پرورشگاه آبزیان، ماهی های بیچاره برای چندین روز گرسنگی می کشند. اینکار برای کمتر آلوده شدن آب انجام می گیرد درحالیکه آنها به یک وسیلۀ کشتار منتقل می شوند تا با بی رحمی قتل عام شوند.
ایالت تگزاس بزرگ ترین تولید کنندۀ گربه ماهی پرورشی در آمریکا است. در پاییز سال ۲۰۱۰، سازمان شفقت برای حیوانات، یک سازمان غیر انتفاعی حامی حیوانات مستقر در آمریکا در یک مرکز پرورش ماهی در تگزاس، یک جستجوی مخفی انجام دادند. چیزی که این گروه جستجو یافتند، کاملا شکه کننده بود. در ادامه برخی از جستجوهای اخیر انجام شده توسط گروه شفقت برای حیوانات آورده شده است.

گروه شفقت برای حیوانات از سپتامبر تا دسامبر ۲۰۱۰ در یک مرکز کشتار ماهی در "مسکویت" درست شرق دالاس (تگزاس، آمریکا) یک جستجوی مخفی انجام داد. در این مکان، جستجوگران مخفی ما بطور مستند نشان دادند که کارگران پوست ماهی زنده را می کنند، باله ها و دم های آنها را از هم جدا می کنند، پیش از اینکه سر این حیوانات را ببرند درحالیکه آنها هنوز کاملا هوشیار هستند. این ها اعمال فاحشی هست که اگر این نوع درد به یک سگ یا گربه وارد شود، آنها جریمه خواهند شد و در نهایت به زندان خواهند افتاد.

این صحنه ها، یک عمل وحشتناک و بیزار کننده را بر ملا می کند که در آن ماهی ها تقریبا خفه شده، پوستشان کنده می شود و سپس درحالیکه از این شکنجۀ مشقت بار آگاه هستند، اندام هایشان بریده می شود. این حیوانات صلح آمیز بطور آشکار در درد شدیدی بودند و دائما به اطراف کوبیده می شدند و در تقلا بودند تا فرار کنند درحالیکه کارگران وحشیانه با انبردست باله های آنها را جدا می کردند و پوستشان را می کندند. کارگران بطور مکرر گربه ماهی های زنده را با چاقوهای تیز می بریدند و سپس وحشیانه آنها را از وسط نصف می کردند. آنها بدون درنگ به روال عادی سرهای ماهی های زنده را پاره می کردند. قربانیانی که در صف، نفر بعدی بودند که باید کشته می شدند، در سطل ها و سبدها افسرده بودند؛ دهانشان بطور مرتب باز و بسته می شد زیرا بخاطر نبود آب و اکسیژن داشتند خفه می شدند.

فیلم مستند گروه شفقت به حیوانات را در لینک زیر می توانید ببینید:

http://www.mercyforanimals.org/fish/

صید با تورهای بزرگ در کف اقیانوس ها

تهدید بزرگ دیگری که ماهیها را تهدید می کند صید با تورهای بزرگ است. صید به این شیوه بسیار مخرب و وحشیانه است. یکی از کارهائی که انجام می شود صید در اعماق است که از یک شبکه تور نوک تیز استفاده می کند که نزدیک به ۷۰ متر عرض آن است. این شبکه مرگ در طول کف اقیانوس کشیده می شود و هر چیزی را که در مسیرش است داخل خودش ریخته و با خود می کشد.

کشتی های بزرگی که تورها را در ته یا وسط آب می کشند، یا طناب های بلند و شبکه تورها در دریاها، همگی فن آوری هایی هستند که ماهی نمی تواند با آنها سازگار شود.
ما با سرعت آنقدر زیادی ماهی ها را صید کرده ایم که آنها قدرت تکثیر مجدد ندارند. ما حدود % ۹۰ از ماهی ها را از اقیانوس ها صید کردیم و فقط ۷۰ تا ۹۰ میلیون کوسه گرفته ایم. اگر شما این کوسه را از اکوسیستم حذف کنید، خسارات بسیار جدی به آن اکوسیستم وارد می کنید.
حیوانات و اشیائی که در این تور به دام افتاده اند، چون ساعتها کف اقیانوس کشیده می شوند بهم برخورد کرده و ضربه میزنند و در این سناریوی کابوس مانند می میرند. بسیاری از ماهی ها می میرند و له می شوند و یا با تور مجروح می شوند. وقتی که این حیوانات که از نظر روحی آسیب دیده اند به سطح آب کشیده می شوند تحت عمل مشقت بار فشرده شدن که به "باروتروما" معروف است قرار می گیرند که سبب می شود کیسه هوای ماهی منبسط شود. در نتیجه چشمهای آنها متورم می شود و معده و مری آنها ممکن است با فشار از دهانشان بیرون بیاید. ماهی هائی که طی این عملیات نمرده اند بطور وحشیانه ای کشته می شوند.

همانطور که گفته شد بخاطر خاصیت تورهای صنعتی که بین ماهی ها تبعیض قائل نمی شوند، وقتی این شیوه وحشتناک بکار می رود، دیگر موجودات دریائی نیز مانند خرچنگ، لابستر، دلفین، کوسه، خوک دریائی و لاک پشت نیز صید می شوند. بیشتر این حیوانات از خفگی، جراحت و ضربه روحی می میرند.

طبق نظر "گرین پیس" بین الملل تا کنون تقریباً ۱۰ هزار گونه دریائی بخاطر صید با تور منقرض شده اند.

در مقاله بعدی در این زمینه بیشتر صحبت خواهیم کرد.

ماهیگیری: صنعتی بی رحمانه و مخرب محیط زیست (قسمت دوم)

پرورش ماهی ها، فرایندی فوق العاده خشن و دردناک است. ماهی ها را هم مانند گاوها، مرغ ها و خوک ها به شیوه دامداری صنعتی پرورش می دهند و با آنها به زشتی رفتار می کنند. آن ها از ماهی های ماده تخم می گیرند و برای گرفتن نطفه از ماهی های نر، آنها را فشار داده و می دوشند که این شیوه ها فرایندی فوق العاده خشن و دردناک است و عذاب زیادی برای این هم زیستان حیوان حساس به دنبال دارد.

پرورشگاه های ماهی که در خشکی هستند ماهی های تازه به دنیا آمده را در تانک های بتنی نگه می دارند که بیش از ۳۵ متر طول دارند اما اگر پرورشگاه در دریا باشد آنها را در قفس نگه می دارند. تراکم انبارها شدیداً بالا است بطوریکه ۵۰ هزار تا ۲۷۰ هزار ماهی بسته به نوع گونه آنها در فقط یک تانک نگه داری می شوند؛ با این وجود این حیوانات در طبیعت آزادانه صدها کیلومتر در دریای باز شنا می کنند. این حبس شدید باعث استرس می شود که نتیجه آن حرکات مکرری می شود که اغلب در حیوانات محصور در باغ وحش ها و آزمایشگاه ها دیده می شود. بعلاوه ماهی ها اغلب بخاطر ضربه هائی که از همدیگر و یا از کناره های تانک و قفس ها می خورند، زخمی هستند.

تغذیه ی کارخانه ای که ماهی پرورش می دهد، کشتاری را در مقیاس گسترده در بر می گیرد. برای پرورش یک ماهی آزاد در یک محل پرورش ماهی، به طور متوسط به ۷۵ ماهی کوچک صید شده از دریا نیاز است. این مقدار ماهی ها به صورت حبه های غذایی در می آیند. لذا با پرورش ماهی در محل های پرورش ماهی آزاد فشار زیادی به اکوسیستم های اقیانوسی وارد می آید. بعلاوه، آنها مقدار زیادی از هورمون و آنتی بیوتیک استفاده می کنند. از آنجا که این ماهی های پرورشی پوستی به رنگ سفید تیره دارد، هیچ کس آنها را نمی خرد. به همین خاطر این افراد در غذای این ماهی ها رنگ می ریزند تا به طور مصنوعی آنها را سفید کنند. لذا حتی رنگ آنها واقعی نیست. این کار بسیار ویرانگر است، هم برای اکوسیستم و هم برای سلامت آن ها.

وقتی ماهی به اندازه لازم می رسد، قبل از کشته شدنش، بدون هیچ الزام قانونی به بی حس کننده، این موجود حساس درجه بندی و بعد کشته می شود. بنابراین وقتی هنوز به هوش هستند با زنده فریز شدن، یا وصل کردن الکترود به آنها یا خفه کردن آنها با محلول دی اکسید کربن مرگ شدیداً وحشتناک و دردناکی را تحمل می کنند یا بدتر از همه وقتی که هنوز به هوش هستند آبشش های آنها را وحشیانه باز می کنند و اندام های داخلی آنها را بیرون می آورند.

 هیچ گونه قوانینی که از ماهی ها در برابر بی رحمی یا سوء استفاده حمایت کند، وجود ندارند.
دکتر جاناتان بالکومب، رفتار شناس حیوانات می گوید: "ماهی نخورید. وگان بودن را انتخاب کنید. سازمان شفقت برای حیوانات، به محض دیدن این صحنه ها، اظهار داشت: "در خصوص ماهی ها بدیهی است که عمل دردناکی مانند کندن پوست آن ها، درحالی که آن ها زنده و متوجه هستند، بی رحمانه، غیر انسانی و بدون دلیل است."

ماهیگیری و تاثیر مخرب آن بر اکوسیستم

در تحقیقی که در مجلۀ علمی طبیعت منتشر شد محققان نتیجه گرفتند که صنعت ماهیگیری به سرعت اکوسیستم های اقیانوسی را نابود می کند، صنعتی که ۹۰ درصد از ذخایر بزرگ ماهی در اقیانوس را تنها در ۵۰ سال گذشته نابود کرده است. در یک نوع از ماهیگیری تجاری با نام "صید ترال"، تورهای عظیم به اندازۀ یک زمین فوتبال در کف اقیانوس کشیده می شوند، نه تنها ماهی ها را بالا می کشند بلکه اشکال دیگر آسیب پذیر حیات دریایی را نیز بالا می کشد.

تاثیرات نه تنها کشتن ماهی ها توسط ما هستند بلکه کشتن دیگر زندگی های دریایی نیز هستند. دلفین ها، لاک پشت ها، و سایر موجودات زیبای دریایی نیز متاسفانه قربانیان صنعت تولید غذای دریایی هستند. ماهی هایی که در اقیانوس ها، رودها و جاهای دیگر هستند، به شدت تحت تأثیر میزان زیاد آلودگی و آشغال هایی هستند که انسان ها هر روز به درون این بسترهای آبی می ریزند.
افرادی که ماهی مصرف می کنند مقدار زیادی از مواد سمی موجود در این موجودات را به بدن خود وارد می کنند. ماهی ها در آبی زندگی می کنند که بسیار آلوده است، شما هرگز این آب ها را نمی نوشید، اما ماهی هایی آلوده به باکتری، فلزات سنگین و نفت را به صورت غذا، به بدن تان وارد می کنید. تحقیقات بسیار نشان داده اند که ماهی ها اغلب در بدن خود مقدار زیادی جیوه دارند. مقدار زیاد جیوه، موجود در گوشت این ماهی ها، به بدن افرادی که آنها را مصرف می کنند، وارد می شود و نارسایی های تنفسی و دیگر بیماری ها را موجب می شود. تحقیقات بسیار نشان داده است که زنانی که در دوران بارداری به مصرف ماهی می پردازند، دارای کودکانی کندهوش می شوند.

 گزارش پیتا با عنوان "ارزیابی رفاه حیوانات و اثر ماهیگیری و شیلات هندوستان بر محیط زیست"

در این گزارش آمده است: صنعت ماهیگیری، موجب نابودی سریع گونه های دریایی از اقیانوس ها می شود، بی آنکه ذره ای به بقای این موجودات یا حتی بشریت در آینده بیندیشد. ماهیگیری تجاری و شیلات، اثری بسیار منفی بر محیط زیست دارد. ماهیگری تجاری، تنوع زیستی را نابود می کند، چرا که تورهای بزرگی که در مسیر حرکت ماهی ها انداخته می شوند، زیستگاه های مرجانی را نیز از بین می برد. ماهیگیران تجاری آنقدر اکوسیستم دریایی را نابود کرده اند که تعداد برخی از گونه های ماهی بزرگ، نسبت به دهه ۱۹۵۰، ۹۰درصد کاهش داشته اند. بر اساس یک تحقیق، این احتمال هست که به خاطر ماهیگیری بیش از اندازه، کاهش زیستگاه ها، تغییرات اقلیمی و آلودگی، تا سال ۲۰۴۸، اقیانوسها بدون ماهی باشند. پرورش ماهی موجب کاهش شدید اکسیژن در آب ها و آب نهشت ها در مناطق محصور ساحلی شده، و محیط های آبی را به طور مفرطی، عاری از اکسیژن نموده است.
گزارش سال ۲۰۰۵ سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل، چنین نتیجه گیری کرد: یک چهارم از گونه های دریایی جهان، به خاطر ماهیگیری افراطی، به شدت رو به کاهش هستند و یا تحت روند احیا می باشند. آنها به خاطر ماهیگیری افراطی به شدت رو به کاهش گذاشته اند. حدود نیمی از این گونه ها کاملاً مورد استثمار قرار می گیرند چراکه آنها را تا آخرین حد توان، مورد صید قرار می دهند. ۸۲ درصد از گونه های دریایی آب های شیرین، آب های سرد، آب های شور، در معرض خطر انقراض هستند، یا آسیب پذیر می باشند.

کشتی های ماهیگیری اندازه ای بزرگتر از زمین فوتبال دارند و گاهی ۶ ماه پیاپی برای صید در دریا می مانند. سفر با این کشتی ها به همان اندازه بر محیط زیست اثر ویرانگر دارد که استخراج رو باز از معادن. برآورد شده که این اقدام به نابودی ۱۰ هزار گونه دریایی منجر می شود. تحقیقات علمی نشان می دهد که ماهی هایی که سعی در فرار از تور ماهیگیری دارند، آنقدر اضطراب دارد که ۱۰تا ۳۰ درصد از آنها جان می سپارند و ۷۰ درصد از شاه ماهی ها از بین می روند.

ماهی ها به عنوان حیوان خانگی

در مورد نگهداری ماهی ها به عنوان حیوان خانگی چطور؟  دکتر اسندون در این باره می گویند:
"اگر شما بپذیرید که ماهی ها می توانند درد و ترس و اضطراب را حس کنند، باید این را نیز قبول کنید که اگر شما یک ماهی را برای لذت خود به دام اندازید، موجب درد و ترس در آن ماهی می شوید و این ثابت شده است که ماهی ها به شدت اضطراب پذیر هستند و از مرگ، رنج می کشند و رفتارهای بعدی آنها پس از رهایی نیز تحت تأثیر مدت اسارت آنها می باشد. در مورد نگهداری ماهی ها در خانه، فکر می کنم این کار غلط است، و هر حیوانی، در شرایطی نظیر این با محیط هایی تکراری، دچار خستگی و درماندگی می شود و شاید به بیماری نیز مبتلا شود. شما نمی توانید یک سگ را در همین شرایط، با هوای گرفته، بدون هیچ انگیزه ای، نگه دارید، نمی توانید چنین کنید اما برای ماهی ها چنین می کنیم."

یک راه حل ساده وجود دارد

به گفتۀ "ادی گارزا" و گروه "شفقت برای حیوانات،" یک راه حل ساده وجود دارد. ما می خواهیم مردم بدانند که آن ها باید از ماهی ها چشم پوشی کنند و رژیم وگان (کاملا گیاهی) را انتخاب کنند که بهترین راه برای کمک به توقف بی رحمی به حیوانات است. مردم می خواهند بدانند اما در تمام این مدت تا حد زیادی در تاریکی و نا آگاهی نگه داشته شده اند. و ما اینجا هستیم تا به آن ها اجازه دهیم بدانند که راه بهتری وجود دارد. آن ها می توانند برای کمک به سیاره، برای کمک به حیوانات و بهبود سلامتی خودشان رژیم شان را عوض کنند.
گروه "شفقت برای حیوانات" فعالانه آگاهی عمومی را دربارۀ کشتار خشونت آمیز ماهی ها و سایر حیوانات توسط صنعت پرورش حیوانات بالا می برد و همچنین مردم را به اتخاذ رژیم فاقد محصولات حیوانی تشویق می کند.

ماهیگیری: صنعتی بی رحمانه و مخرب محیط زیست (قسمت اول)

برای اطلاعات بیشتر دربارۀ ظلم به ماهی ها و حفاظت از ماهی ها و دیگر موجودات آبزی لطفا از سایت های زیر دیدن فرمائید:
 

www.MercyForAnimals.org/fish
شفقت به حیوانات - Mercy For Animals
www.MercyForAnimals.org
انجمن حفاظتی چوپان دریا- Sea Shepherd
www.SeaShepherd.org
http://www.peta.org/issues/animals-used-for-food/fish-feel-pain.aspx
http://www.sebiology.org/animal/lynne.html
http://www.chester.ac.uk/departments/biological-sciences/staff/lynne-sneddon

سیاحت در زندگی درونی حیوانات با دکتر جاناتان بالکومب (قسمت سوم)
سیاحت در زندگی درونی حیوانات با دکتر جاناتان بالکومب (قسمت دوم)
سیاحت در زندگی درونی حیوانات با دکتر جاناتان بالکومب (قسمت اول)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: