اما این بازنگری مجدد قرار است در اجلاسی مانند ریو +20 انجام شود. به این معنی که در این جلاس سران کشورها مسیر توسعه جهان را به سمتی کج کنند که منجر به فقر کمتر در کشورهای توسعه نیافته شده و هزینه محیط زیستی کمتری نیز داشته باشد.
از ویژگی های بارز رشد امروزی جهان این است که کشورهای پیشرو مدام در حال برخورداری از رفاه بیشتر شده و دیگر کشور ها نه تنها سهمی از این رشد و رفاه نداشته، بلکه روز به روز مواجه با فقر و تورم بیشتری هستند، و از طرف دیگر آلودگی های ناشی از توسعه صنایع نیز بیشتر متوجه این کشورها می شود. اما با راهکارهایی ساده که در اجلاس گذشته مورد تایید و تصویب قرار گرفته اند میتوان توزیع درآمد ناشی از توسعه را به طور عادلانه تری بین تمامی مردم جهان تقسیم نمود. از جمله این راهکارها اعطای بخشی از درآمد صنایع کشورهای توسعه یافته به سازمان ملل و هزینه کردن آن برای رفع آلودگی ها و حمایت از کشورهای در حال توسعه است. در نتیجه مبرهن است که منفعت اصلی ناشی از برگذاری اجلاسی مانند ریو +20 بیشتر متوجه کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته خواهد بود. البته این رویکرد نه به خاطر دلسوزی کشورهای صنعتی، بلکه به خاطر تفکر جهانی آن است. زیرا سال هاست که برای آنها ثابت شده برای حفظ کره زمین باید رویکردهای جهانی را مد نظر بگیرند.
اما نکته مهم و قابل توجه آن است که با توجه به تجربه دوره های قبل کشورهای صنعتی و توسعه یافته برای شرکت فعال در این گونه اجلاس و جدی گرفتن و تلاش برای اجرایی نمودن مصوبات و قطعنامه های آن، تلاش بیشتری از خود نشان می دهند.
در خصوص ایران نیز اگر اعتماد به نفس کاذب این روزها را رها کرده و بپذیریم که دست کم ما نیز کشوری در حال توسعه و نیازمند حمایت های اینچنینی از سازمان ملل هستیم، باید تلاش ما برای شرکت هرچه فعالتر در این اجلاس، و اجرایی کردن مصوبات آن بیش از دیگر کشورها باشد. به این امید که شاید پس از رفع تحریم ها بتوان از کمک های مالی سازمان ملل برای احیای محیط زیست رو به نابودی کشور بهره مند شویم.