وی در این سخنرانی بدون ترس از قدرت‌های حاکم بر سازمان ملل، اخطار‌های جدی به این سازمان می‌دهد که شنیدنی است.

بخش‌هایی از سخنرانی متاثر کننده این دختر بچه در ذیل آمده است:

ما تمام پول‌هامون رو جمع کردیم و ٦٠٠٠ مایل رو طی کردیم که به شما بزرگترها بگیم باید روش خودتون رو تغییر بدید. از دست رفتن آینده‌ام مثل از دست دادن انتخابات یا سهام در بازار نیست.

من اینجا اومدم تا درباره همه نسل‌هایی که بعد از این میان صحبت کنم.

من اینجا هستم تا به نمایندگی از کودکان گرسنه در سراسر جهان که صدای گریه‌شان را کسی نشنیده است، صحبت کنم.

من اینجا هستم تا درباره مرگ حیوانات بی‌شماری در سراسر این سیاره صحبت کنم زیرا آنها جایی برای رفتن ندارند. در حال حاضر من از بیرون رفتن زیر نور خورشید، به دلیل سوراخ اوزون می‌ترسم. من از تنفس در این هوا می‌ترسم چون نمی‌دانم چه مواد شیمیایی در آن موجود است.

چند سال پیش همراه پدرم برای ماهیگیری به ونکوور می‌رفتیم تا این که فهمیدیم که ماهی‌های آنجا سرطان دارند و الان هم در مورد حیوانات و گیاهانی می‌شنویم که هر روزه در حال انقراض هستند.

در زندگی‌ام، عاشق دیدن گله‌های بزرگ حیوانات وحشی و جنگلهای انبوه پر از پرندگان و پروانه‌ها هستم، اما نمی‌دانم که آنها در زمان بچه‌های من هم وجود دارند یا خیر؟ شماها هم توی سن و سال من برای این چیزها نگران بودید؟

من تنها یک بچه هستم و هنوز راه حل‌ها رو نمی‌دانم، اما می‌خوام به شما یادآوری کنم که شما هم نمی‌دونید:

- شما نمی‌دونید که چطور حفره لایه اوزون رو رفع کنید؟

- شما نمی‌دونید که چطور ماهی‌ها رو به یک رودخونه مرده برگردونید؟

- شما نمی‌دونید که چطور میشه حیواناتی رو که تا الان منقرض شدن، بازگردوند.

- و شما نمی‌تونید جنگل‌هایی که در حال حاضر تبدیل به صحرا شدن رو بازگردونید. اگر نمی‌دونید که چطور این‌ها رو بازیابی کنید، پس لطفا خرابی اون‌ها رو متوقف کنید!

در اینجا، شما نماینده دولت، تاجر، خبرنگار و یا سیاستمدار هستید، اما در واقع شما مادر و پدر، برادر و خواهر، خاله و عمه (عمو و دایی) هستید و همه شما فرزند کسی هستید.

من تنها یک بچه هستم ولی می‌دونم که در حقیقت همه ما بخشی از یک خانواده ٥ میلیارد نفری بزرگ هستیم، از ٣٠ میلیون گونه اصلی و همه ما در هوا، آب و خاک مشترک هستیم و مرزها و دولت‌ها هرگز نمی‌تونن این حقیقت رو تغییر بدن.

در کشور من، اسراف زیادی صورت می‌گیرد، ما زیاد می‌خریم و دور می‌اندازیم، و در عین حال کشورهای شمال به نیازمندان کمکی نمی‌کنند. حتی زمانی که ما بیش از اندازه کافی داریم، برای از دست دادن مقداری از ثروتمان می‌ترسیم، می‌ترسیم که آن را به اشتراک بگذاریم.

در کانادا، ما زندگی ممتازی داریم، با مقدار زیادی مواد غذایی، آب و سرپناه. ما ساعت، دوچرخه، کامپیوتر و تلویزیون داریم.

دو روز پیش اینجا در برزیل، زمانی که با برخی از کودکان خیابانی حرف زدیم، شوکه شدم. این چیزی بود که یک کودک به ما گفت: ای کاش من ثروتمند بودم و اگر بودم، به تمام کودکان خیابانی غذا، لباس، دارو، سرپناه و عشق و محبت می‌دادم. اگر کودک خیابانی که چیزی ندارد، حاضر است سهمش را به اشتراک بگذارد، چرا ما که داریم، هنوزم حریص هستیم؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: